Her başlangıç içinde gelecek bir sonu barındırıyorsa, bunu bilerek başladığımızda, o sona ulaştığımızda üzülmememiz gerekir… değil mi?

Nasıl başlarken heyecan duyup mutlu oluyorsak, bitirdiğimizde de burukluk, hüzün veya acı duyuyoruz. İkisi de var. İkisi de normal. İkisi de insani. Ve biri mutluluk veriyor, diğeri içimizi acıtıyor. Mutluluk ve hüzün, patikalarda hep beraber koşuyor.

eski-yeni-kosu-ayakkabilari19 yaşımdan beri kayıp ve yitirişlerin fazla acıtmaması gerektiğine inandırdım kendimi. Ya da inanmaya çalıştım desem daha doğru. Zaman zaman çok üzüldüm; Bazen bir dosta, bazen trafikteki zamana, kimi zaman patikanın sonunda, bazen bir çift papucun ardından. Değer vermişim ki üzüldüm. Maddenin doğasında gitmek var, kalbin doğasında da hislenmek.

Yarın sabah, yeni bir koşuya çıkmak gerek.

Share This